Adam Jaskulski 
Od momentu objęcia władzy przez Władimira Putina w 2000 roku, Rosja konsekwentnie dążyła do umocnienia swojej pozycji na arenie międzynarodowej, często wywołując konflikty i wojny. Polityka zagraniczna Rosji pod jego rządami charakteryzuje się dążeniem do przywrócenia statusu mocarstwowego, co niejednokrotnie prowadziło do bezpośrednich lub pośrednich interwencji wojskowych, wzmocnienia wpływów geopolitycznych oraz konfrontacji z Zachodem.
Wojna w Czeczenii (1999–2009)
Chociaż druga wojna czeczeńska rozpoczęła się przed formalnym objęciem prezydentury przez Putina, to kontynuacja tego konfliktu i ostateczne zdławienie czeczeńskich dążeń niepodległościowych wpisują się w narrację odbudowywania rosyjskiej siły i jedności narodowej. Działania w Czeczenii były przedstawiane jako walka z terroryzmem, ale jednocześnie skrytykowane przez społeczność międzynarodową za liczne naruszenia praw człowieka.
Konflikt gruziński (2008)
W sierpniu 2008 roku, świat obserwował eskalację konfliktu w Osetii Południowej, który szybko przerodził się w otwartą wojnę między Rosją a Gruzją. Konflikt ten był pierwszym europejskim starciem zbrojnym XXI wieku i zakończył się rosyjskim atakiem oraz de facto aneksją Osetii Południowej i Abchazji. Tytuły gazet na całym świecie, takie jak „Rosja atakuje Gruzję” czy „Kreml rozszerza swoją strefę wpływów”, podkreślały napięcie i niepokój międzynarodowej społeczności.
Inwazja na Gruzję w 2008 roku, mająca na celu wsparcie separatystycznych regionów Osetii Południowej i Abchazji, była jednym z pierwszych jaskrawych przykładów rosyjskich aspiracji do odgrywania dominującej roli w regionie. Działania te spowodowały krótkotrwałą wojnę, która zakończyła się rosyjskim uznaniem niepodległości obu regionów, mimo braku szerokiego międzynarodowego poparcia.
Aneksja Krymu (2014)
W 2014 roku, po protestach na Ukrainie i obaleniu prorosyjskiego prezydenta Wiktora Janukowycza, Rosja anektowała Krym – wydarzenie, które zmieniło geopolityczny krajobraz Europy Wschodniej. Decyzja ta, ogłoszona w nagłówkach jako „Putin przyłącza Krym do Rosji”, wywołała międzynarodową krytykę i doprowadziła do nałożenia sankcji na Rosję. Mimo to, Kreml nie wycofał swoich działań, utrzymując swoją obecność na półwyspie.
Aneksja Krymu przez Rosję w 2014 roku była wydarzeniem, które najbardziej dobitnie pokazało jej mocarstwowe aspiracje. Wbrew międzynarodowemu prawu i zasadom suwerenności, Rosja włączyła półwysep Krymski do swojego terytorium, powołując się na historyczne prawa i rzekome zagrożenie dla rosyjskojęzycznej ludności. Ta bezprecedensowa akcja doprowadziła do największego od zakończenia zimnej wojny kryzysu w relacjach między Rosją a Zachodem.
Wsparcie dla separatystów na wschodniej Ukrainie
Ponadto, Rosja jest oskarżana o wsparcie separatystycznych republik w Donbasie, co przyczyniło się do wybuchu i eskalacji konfliktu na wschodzie Ukrainy. Mimo zaprzeczeń ze strony Kremla, dowody na rosyjskie zaangażowanie, w tym dostawy sprzętu wojskowego i obecność rosyjskich żołnierzy, są szeroko dokumentowane.
Interwencja w Syrii (od 2015)
Rosyjska interwencja wojskowa w Syrii, oficjalnie rozpoczęta w 2015 roku w celu wsparcia reżimu Baszara al-Asada, stanowi kolejny przykład rosyjskich działań mających na celu umocnienie swojej pozycji geopolitycznej. Rosja wykorzystała konflikt syryjski do demonstracji swojej siły wojskowej oraz do zabezpieczenia swoich strategicznych interesów na Bliskim Wschodzie.
Atak na Ukrainę w 2022 roku
Najnowszy rozdział rosyjskiej agresji, atak na Ukrainę w 2022 roku, stanowi kontynuację polityki ekspansji i interwencjonizmu. Mimo międzynarodowych prób mediacji i ostrzeżeń, Rosja podjęła kroki militarnie, co spotkało się z globalnym potępieniem, doprowadzając do wybuchu wojny. Konsekwencje pełnoskalowej inwazji na sąsiedni kraj – humanitarne, polityczne, i ekonomiczne – będą odczuwalne przez wiele lat, zarówno na Ukrainie, jak i w całej Europie.
Działania Rosji za panowania Władimira Putina pokazują, że rosyjskie aspiracje mocarstwowe prowadzą do bezpośrednich konfliktów z sąsiadami oraz do zaostrzenia stosunków z Zachodem. Każde z wymienionych wydarzeń miało swoje unikalne okoliczności i uzasadnienia ze strony Kremla, ale wspólnym mianownikiem jest dążenie Rosji do potwierdzenia swojej roli jako dominującego gracza na arenie międzynarodowej, nawet kosztem naruszania międzynarodowego prawa i suwerenności innych państw.
W kontekście tych działań, cytaty i nagłówki z międzynarodowych mediów z różnych lat – takie jak „Rosja atakuje Gruzję”, „Krym ponownie rosyjski”, czy „Rosja interweniuje w Syrii” – nie tylko dokumentują te wydarzenia, ale również podkreślają niepokój i reakcję społeczności międzynarodowej na rosyjską politykę zagraniczną.
